Bijna negentig jaar aan Broonk Herinneringen ​

Verteld door mevrouw Gerda Martinussen-Spits
​
Gerda Martinussen-Spits is geboren in 1933. Tijdens het bekijken van een ‘sjoonsdoes’ met oude foto’s komen er heel wat herinneringen en verhalen los. Ook over de Broonk en hoe dat vroeger allemaal ging. We duiken even terug in de tijd, toen alles anders was, maar toch ook héél veel hetzelfde…


Parochievaandel
Mijn vader (Hubert Spits z.g.) droeg het parochievaandel. En daarvoor droeg zijn vader ze, mijn grootvader. Dat was al vóór 1900. Het dragen van het Parochievaandel was een hele eer. Toen mijn vader overleed, heeft pastoor Huijnen gevraagd of mijn man, Marcel Martinussen, het vaandel wilde dragen. Dat heeft hij gedaan zolang als hij kon. Er liepen dan altijd twee mannen naast met een flambouw.
Inmiddels draagt de volgende generatie het vaandel; Marc en Jacques Martinussen. Soms geholpen door een van de andere broers. Samen zetten zij deze mooie familietraditie voort. Daar ben ik best trots op.

Jonkheid, broonk en maagdenkoor
Vroeger was er ook een jonkheid. Maar heel sober, niet met pakken en sjerpen, maar ik dacht wel met een kapitein. Als er in die tijd jongens terugkwamen van Indië (na militaire dienst in het KNIL), dan werden er door het Jonkheid rozen gemaakt en werd het huis gesierd.
Als kinderen liepen wij mee in de Broonk. We hadden niet van zo’n groepen zoals nu. We liepen gewoon als schoolkinderen mee. En er was natuurlijk een grote groep misdienaars (koerjonge).
En de communiekinderen liepen apart, de jongens en de meisjes. Er waren ook wel bogen, maar minder dan nu. De bronkroute naar de hoeve in Libeek liep toen ook anders. Onder aan Kalleberg rechtdoor, en dan nog wat hogerop gingen ze op de Hoeve aan. Vanuit de ‘sjlôont’ liepen we dus eigenlijk rechtdoor. Wij liepen niet langs bij Wimke Roebroeks en Jules Habets.
Er was ook een maagdenkoor, voor de grotere meisjes, die al van school af waren. Juffouw Faut leerde ons voor de Broonk dan de gezangen. En dan hadden we van die palmtakken, net zoals het maagdenkoor van Tongeren. Ik kan me herinneren dat er toen nog een keer tamelijke herrie is geweest in de periode dat ik bij het maagdenkoor was. In die jaren was de afsluiting van de processie niet buiten ‘bie der Duijsens’, maar alles ging naar de kerk in. Onder muzikale begeleiding van de Fanfare. Maar daar had niet iedereen dezelfde ideeën over. Er waren er namelijk die vonden dat dat onder het gezang van het maagdenkoor moest gebeuren. Mijn vader was toen voorzitter van de Fanfare en de discussie met de ‘tegenstanders’ werd tot ’s avonds laat bij ons thuis gevoerd… dat waor mich douw get! Er zijn toen zelfs enkele fanfareleden opgestapt, maar naderhand kwamen ze toch wir hiel gaw truuk!